Ωδή σε έναν άγνωστο καλλιτέχνη

Τα ξημερώματα της Πρωτοχρονιάς η αστυνομία του San Francisco των ΗΠΑ δέχτηκε μια κλήση για ‘βανδαλισμό’ σε σπίτι που ανήκει στην κ. Nancy Pelosi, Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων και κορυφαίο στέλεχος της ‘δεξιάς’ (ω ναι, υπάρχει και ‘αριστερή’…) πτέρυγας του Δημοκρατικού Κόμματος.

Πηγή: Maggie VandenBerghe (https://www.maggievandenberghe.com)

Οι αστυνομικοί που έσπευσαν στο σημείο αντίκρυσαν την εικόνα της φωτογραφίας: κάποιοι μερακλήδες ‘αγανακτισμένοι’ έγραψαν με μαύρο σπρέι ‘Cancel rent’ και ‘We want everything’ (και τα δύο σαφείς αναφορές στα ‘μέτρα ανακούφισης’ των πληγέντων από τα αμερικανικά lockdowns, μιας κι ο γαλλικός Μάης του ’68 είναι κομματάκι μακριά για να συνδεθεί με το δεύτερο σύνθημα…) στη γκαραζόπορτα της οικίας, ενώ άφησαν και μια φρέσκια γουρουνοκεφαλή μήπως κι η κ. Pelosi δεν πρόλαβε να πάει στον χασάπη για να ψωνίσει για το ρεβεγιόν όντας απασχολημένη με τα της εγκατάστασης του νεοεκλεγέντος Προέδρου στο Λευκό Οίκο και την επανεκλογή της στην προεδρία της Βουλής των Αντιπροσώπων (αμφότερα βαίνουν καλώς, για να μην έχετε και αγωνία). Και για να μην βάλουν στον κόπο την αστυνομία πρωτοχρονιάτικα να αναζητά ποιος βανδάλισε την οικία, υπέγραψαν το έργο ως Antifa…’Σωστές δουλειές’ θα σκεφτείτε, ‘τακτοποιημένες’. Όλα στη θέση τους, όλα ξεκάθαρα. Εγώ θα πω πως στη βιασύνη σας υποτιμάτε το μεγαλείο του πονήματος: είμαστε μπροστά σε ένα πραγματικό έργο τέχνης!

Προσπεράστε τον παράταιρο συνδυασμό ενός ‘αναρχικού’ γκράφιτι με μια ‘μαφιόζικη’ (σε κάθε περίπτωση, ξένη με την αναρχική κουλτούρα) γουρουνοκεφαλή. Όπως θα σας έλεγε κάθε σοβαρός κι αξιοπρεπής συνεργάτης είτε της κ. Pelosi είτε του κ. Mitch McConnell (Ρεπουμπλικανού Γερουσιαστή του οποίου η οικία στο Kentucky βανδαλίστηκε με πανομοιότυπο τρόπο το Σάββατο), πάντα φώναζαν πως οι Antifa είχαν σχέση με το οργανωμένο έγκλημα και η εικαστική σύνθεση της φωτογραφίας είναι απλώς μια πανηγυρική επιβεβαίωση των λεγομένων τους (φιλική συμβουλή: μην μπείτε σε τέτοιο debate, χαμένοι θα βγείτε). Εστιάστε καλύτερα στα πλαϊνά της γκαραζόπορτας και αναφωνήστε μαζί μου: ‘Τρισμέγιστε καλλιτέχνη, πώς κατάφερες και η μπογιά του σπρέι σταματάει ΑΚΡΙΒΩΣ εκεί που τελειώνει το κούφωμα και δεν έχει πέσει ΟΥΤΕ ΣΤΑΓΟΝΑ στον πλινθόκτιστο τοίχο;!’

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς! Την χειρουργική ακρίβεια στο χειρισμό του σπρέι ώστε να μην λερωθεί καθόλου – μα καθόλου! – ο τοίχος; Την μαστοριά του ‘αγανακτισμένου’ καλλιτέχνη, που ως φαίνεται ξημερώματα Πρωτοχρονιάς είχε το κέφι, τον χρόνο, την άνεση και τη διάθεση να ‘μασκάρει’ τον τοίχο ώστε να μην τον λερώσει με μπογιά; Ή την ανθρώπινη ευαισθησία να σκεφτεί πως η αφαίρεση ή κάλυψη ενός γκράφιτι σε μια γκαραζόπορτα έχει σχετικά μικρό κόστος, ενώ η ίδια διαδικασία σε πλινθόκτιστη τοιχοποιία είναι σημαντικά πιο δαπανηρή (ρωτήστε ιδιοκτήτες κτιρίων στα Εξάρχεια για να σας πουν…), και πού να βρει η δύσμοιρη κ. Pelosi τόσα χρήματα πνιγμένη ούσα από τα έξοδα του πήγαινε-έλα στο Washington D.C. και τα τραπεζώματα σε λομπίστες και παρατρεχάμενους προκειμένου να εξασφαλίσει σε κάθε Αμερικανό ένα λαμπρό μέλλον; Για μένα λοιπόν ο δημιουργός του εικονιζομένου installation είναι καλλιτέχνης, δεξιοτέχνης του σπρέι, μάστορας, άνθρωπος. Για όλους τους υπόλοιπους είναι ένας Antifa βάνδαλος (και λόγω γουρουνοκεφαλής, και μαφιόζος). Ξέρω, και ξέρετε, ποιανού η γνώμη θα επικρατήσει στο τέλος, αλλά όφειλα να δώσω τα εύσημα στον άγνωστο καλλιτέχνη.

Αποφώνηση.

Οι ‘χρήσιμοι ηλίθιοι’ κάποια στιγμή σταματούν να είναι χρήσιμοι και απομένουν απλώς ηλίθιοι. Είναι θέμα χρόνου. Αν σας έρχεται στο μυαλό μια λέξη που αρχίζει από ‘προ-‘ (hint: δεν είναι ούτε ‘πρόπολη’, ούτε ‘πρόβατο’, ούτε ‘προπαίδεια’), θα σας προτείνω να αντιμετωπίσετε το θέμα με ευελιξία κι ευρύτητα πνεύματος. Το ‘Πορτοκαλί Αγόρι’ έφυγε επιτέλους απ’τον Λευκό Οίκο, και τώρα πρέπει να επανέλθει η ηρεμία και η τάξη στη ‘Μεγάλη Δυτική Δημοκρατία’ ώστε να πιάσει ξανά στα στιβαρά της χέρια τα ηνία του ‘ελεύθερου κόσμου’. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, κάποια πράγματα πρέπει να γίνουν γρήγορα. Στο κάτω-κάτω, είδατε ποτέ ‘χρήσιμο ηλίθιο’ να μακροημερεύει;…

Καλή Χρονιά να έχουμε!

Pigs on the wing

Τα τελευταία τριάντα χρόνια η συλλογικότητα δεινοπάθησε, λοιδορούμενη και συκοφαντούμενη από αυτόκλητους ‘προφήτες’ της νέας εποχής. Παρουσιάστηκαν η αλληλεγγύη, η έγνοια για τον άγνωστο άλλον και η κοινή δράση ως passé, και αποθεώθηκε η ‘αυτοβελτίωση’, ο ναρκισσισμός, τα ‘θέλω’ μας που μπροστά τους θα πρέπει όλοι οι άλλοι να βγάλουν το σκασμό και να μη σταθούν εμπόδιο.

Προεξάρχοντες σε αυτή την άθλια διαβολή οι ιδεολογικοί και πολιτικοί δάσκαλοι των σημερινών ηγεσιών απανταχού της γης. Κι η σπορά τους έπιασε, και τώρα θερίζουν τη σοδιά της: κοινωνίες παρτάκηδων ημιμαθών, που έγραψαν και γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις εκκλήσεις για ‘ατομική ευθύνη’ – μιας κι η δεύτερη λέξη τους είναι είτε άγνωστη είτε άβολη.

Ο παλιός κόσμος μας δεν θα επιστρέψει ποτέ, κι ο νέος θα κάνει κάποια χρόνια να σηκωθεί στα δυο του πόδια. Έως τότε θα μπουσουλάει, θα πέφτει, θα φοβάται, και θα κλαψουρίζει μπροστά στο (ακόμη) άγνωστο και, στα μάτια του, θεόρατο.

Να ζητήσουμε στη συλλογικότητα μια μεγάλη συγγνώμη που την αφήσαμε ανυπεράσπιστη στις ορέξεις των θηρίων. Να την φροντίσουμε, να της δώσουμε τροφή, στέγη και στοργή. Και να μην την αφήσουμε ποτέ πια μόνη.

Αναλγησίες

Meanwhile, στα καθ’ημάς…

Συζητούσα χθες βράδυ στο τέρμα του τρόλευ περιμένοντας να ξεκινήσει το δρομολόγιο με τον οδηγό, έναν ευγενέστατο άνθρωπο.

Μου εξηγούσε λοιπόν πως στον ΟΑΣΑ ρυθμίζουν τον αριθμό των οχημάτων που θα βγουν για δρομολόγια (άρα και την πυκνότητα των δρομολογίων) βάσει του αριθμού των εισιτηρίων που έχουν ‘χτυπηθεί’ στα μηχανήματα θεωρώντας το ως μέτρο καταγραφής της επιβατικής κίνησης. Μου φάνηκε λογικό αυτό. Ο άνθρωπος είπε πως στη βάρδια του μετέφερε τουλάχιστον 300 επιβάτες – μπορεί και παραπάνω – και κατόπιν με κάλεσε να δω την οθόνη καταμέτρησης στην οποία εμφανίστηκε ο μαγικός αριθμός ’59’ 😀

Τελειώσαμε τη συζήτηση με τα ‘γαλλικά’ που ακούει από ‘αγανακτισμένους’ επιβάτες κάθε φορά που κάνει το λάθος να τους ρωτήσει αν χτύπησαν το εισιτήριό τους – μιας κι η ερώτηση αποδεικνύει περίτρανα τι άθλια, ανάλγητα εργαλεία του συστήματος είναι οι οδηγοί των τρόλευ…

Ιθάκες

Το μόνο αποτελεσματικό αντίδοτο στον φόβο είναι ο προορισμός. Να βρούμε, και να δώσουμε, έναν προορισμό.

Misconceptions

Κάποιοι πείθουν έναν 23χρονο μουσουλμάνο ψυχασθενή* να ανατιναχθεί εν μέσω του πλήθους (το οποίο προφανώς περιλαμβάνει και μουσουλμάνους) που παρακολουθεί μια συναυλία δυτικής μουσικής σε μια δυτική μεγαλούπολη (το βρετανικό Manchester). 

Η ‘τιμωρία των απίστων’ είναι δευτερεύουσας σημασίας,  είναι απλώς το ‘τυράκι’ που θα δοθεί στον ψυχασθενή για να προχωρήσει στο απονενοημένο διάβημα. 

Η πρωταρχική επιδίωξη εκείνου που έπεισε τον 23χρονο ‘μάρτυρα του Ισλάμ’ να ανατιναχθεί στην Manchester Arena είναι να περάσει το μήνυμα στους ομόθρησκούς του πως ‘οι καλοί μουσουλμάνοι δεν πηγαίνουν σε συναυλίες των απίστων‘. Αυτή είναι η πρωταρχική επιδίωξη, κι οι δυτικοί πολιτικοί, σχολιαστές, κ.ά. οι οποίοι δαγκώνουν το ίδιο ‘τυράκι’ με τον 23χρονο ψυχασθενή γίνονται απλώς οι χρήσιμοι ηλίθιοι της ιστορίας.

(Ο γράφων ξεκίνησε να μελετά συστηματικά τις διεργασίες στο εσωτερικό των ριζοσπαστικοποιούμενων κοινωνικών στρωμάτων στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις. Θα σας κρατά ενήμερους/ες για τα ευρήματα)

*Ο ‘φανατισμός’ είναι, εξ ορισμού, μια μορφή ψυχασθένειας.

Destination: unknown

Ας υποθέσουμε πως θέλεις να τα κάνεις μαντάρα αλλά με στυλ.

Με ένα δακρύβρεχτο διάγγελμα καταγγέλλεις τους ιμπεριαλιστές Αμερικανούς πως θέλουν να εξοντώσουν τον λαό σου, και τους προδότες γείτονες Κινέζους πως συντάσσονται με τον εχθρό. Και δηλώνεις πως αποφάσισες να ανοίξεις τα σύνορα, καλώντας τους πολυαγαπημένους σου συμπατριώτες (οι οποίοι, by the way, λιμοκτονούν) να ξεχυθούν στον κατεχόμενο Νότο και στον προδότη γείτονα προκειμένου να υπερασπίσουν την ειρήνη στη χερσόνησο μεταλαμπαδεύοντας τα ιδανικά της μεγάλης σοσιαλιστικής επανάστασης που ξεκίνησε ο παππούς σου και ολοκλήρωσε ο πατέρας σου, αμφότεροι γνήσιοι ήρωες και πραγματικοί γονείς του λαού σου. Δεν είναι πόλεμος, είναι μια ειρηνική ‘διάδοση ιδεών’.

Στο μεταξύ, εσύ κι οι κολλητοί σου έχετε εγκαταλείψει τη χώρα προς άγνωστη κατεύθυνση, με τα πυρηνικά παραμάσχαλα. Και παρακολουθείτε μαζί ξεκαρδισμένοι τους αλλόφρονες γείτονες να προσπαθούν να συγκρατήσουν τις ορδές των, πεινασμένων και ζαλισμένων από την πολύχρονη απομόνωση, πρώην υπηκόων σου και τον πορτοκαλί ένοικο του Λευκού Οίκου να ψάχνει να βρει τρύπα να κρυφτεί…καθώς και τα πυρηνικά που λείπουν…των οποίων εσύ κι οι κολλητοί σου διαπραγματεύεστε την πώληση.

…Υπερβολές, πού να βρεθεί στυλ στις μέρες μας;

‘Muhammad Marx’?…

Αφορμή για το κείμενο στάθηκαν οι πρόσφατες – κατά τον επικρατούντα χαρακτηρισμό τους, ‘τρομοκρατικές’ – επιθέσεις στο Λονδίνο (22.03.2017) και την Στοκχόλμη (07.04.2017)

Καθώς η ανθρωπότητα έβγαινε από τα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα, οι άνθρωποι στον δυτικό κόσμο ξανάρχισαν δειλά δειλά να ‘φιλοσοφούν’. 

Στην πιο προηγμένη γωνιά της Ευρώπης τότε (Βρετανία) με τη Magna Carta έγινε το πρώτο βήμα για να αντιμετωπιστεί ο άνθρωπος ‘ταπεινής καταγωγής’ ξανά ως πολιτικό ον. Όσοι επέζησαν του Μαύρου Θανάτου είδαν σιγά σιγά τη διαθέσιμη τροφή να αυξάνεται, ενώ η εμπειρία της επιδημίας τούς έδειξε πως στην αρρώστια ο γιατρός είναι μάλλον πιο αποτελεσματική επιλογή από τον παπά και τον αστρολόγο. Η ιταλική Αναγέννηση επανέφερε την αισθητική στην καθημερινότητα, ο Γουτεμβέργιος άρχισε να τους ξαναμαθαίνει γραφή κι ανάγνωση, ο Γαλιλαίος κι ο Κοπέρνικος τους έδειξαν πού βρίσκονται στο σύμπαν, ο Κολόμβος κι ο Μαγγελάνος πως υπάρχει πολλή Γη ακόμη να γνωρίσουν. 

Κάπου τότε ξεκίνησαν πάλι οι άνθρωποι στον δυτικό κόσμο να σκέφτονται γύρω από την ‘ελευθερία’, και κάπου εκεί άρχισαν να μιλούν για ‘κοινωνική απελευθέρωση’. Ο εγγράμματος, πιο υγιής, και καλύτερα θρεφόμενος άνθρωπος ωστόσο είναι γεμάτος αντιφάσεις. Νιώθει μεγαλειώδης ως ‘μέρος’ μα συνειδητοποιεί και την μικρότητά του στο – πολύ μεγαλύτερο από ό,τι η άγνοιά του τον έκανε να πιστεύει – ‘όλον’.  Διακρίνει καλύτερα και τις δυνατότητες μα και τις απειλές. Βιώνει περισσότερες απολαύσεις και γι’αυτό ανησυχεί μήπως τις στερηθεί. Κι ο απελεύθερος δεν θέλει να ξαναγίνει σκλάβος.

Στο παιδικό του στάδιο, το πολιτικό ον του δυτικού μετα-Μεσαίωνα που αιτήθηκε ‘κοινωνική απελευθέρωση’ γνώρισε την κορυφαία του στιγμή στην Γαλλική Επανάσταση και βίωσε τη σκληρή, τραυματική ενηλικίωση στην ήττα της Παρισινής Κομμούνας του 1871. Και το χτύπημα ήταν τόσο βαρύ που αποφάσισε να γίνει μαρξιστής για να μην ξαναπονέσει. 

Η ανεκτικότητα του Βολταίρου έδωσε τη θέση της στην δικτατορία του προλεταριάτου. Τα ‘κοινωνικά στρώματα’ έγιναν ανταγωνιστικές ‘τάξεις’. Οι ‘πολιτικοί αντίπαλοι’ έγιναν ‘ταξικοί εχθροί’, η ‘πολιτική ομάδα’ έγινε ‘κόμμα νέου τύπου’ κι οι επαναστάτες ‘επαγγελματίες’. Κι η απέχθεια προς τη θρησκεία και την εκκλησία έδωσε τη θέση της στην υιοθέτηση θρησκευτικών χαρακτηριστικών στη ζωή των μαρξιστών: το κίνημα απαίτησε κι απαιτεί ‘θυσίες’ και ‘μάρτυρες’. Ο μαρξισμός-λενινισμός είναι η έκφραση της επιθυμίας του πολιτικού όντος του δυτικού μετα-Μεσαίωνα να μην ξαναπονέσει, είναι το ‘σκληρό δέρμα’ που ανέπτυξε λόγω της τραυματικής εμπειρίας των ‘παιδικών χρόνων’ του.

Το ‘σκληρό δέρμα’ λειτούργησε καλά, οδήγησε στην κορυφαία του στιγμή τον Οκτώβριο του 1917 στην τσαρική Ρωσία, τελείωσε τραυματικά και επώδυνα το Νοέμβριο του 1989 στο Βερολίνο. Και ύστερα, αποφασισμένος να μην ξαναπονέσει, το πολιτικό ον που ζει στον δυτικό μετα-Μεσαίωνα αποφάσισε να φτιάξει ένα άλλο, πιο ανθεκτικό ‘σκληρό δέρμα’. 

Δεν θα περιμένει να απελευθερωθεί όλη η κοινωνία για να ‘επιβραβευθεί’, θα ζητήσει την επιβράβευση αμέσως μόλις κάνει ‘αυτό που πρέπει’. Ο εχθρός δεν είναι μόνο ο καταπιεστής αλλά κι εκείνος που ‘δέχεται να καταπιέζεται’. Η ιδεολογική διαπάλη κι η ‘πολλή αναζήτηση’ εντός της κοινότητας των ‘επαναστατών’ οδήγησε στην υπονόμευση της ‘επανάστασης’, άρα ας περιοριστούμε σε αιώνιες κι αδιαμφισβήτητες ‘αλήθειες’. Οι απλοί ‘αγωνιστές’ έπεσαν θύματα των ‘διανοούμενων’, ας βάλουμε λοιπόν απλούς κανόνες που να τους καταλαβαίνουν όλοι. Κι ας βάλουμε περισσότερη ‘θρησκευτικότητα’ στην ομάδα, για να είμαστε ακόμη πιο δεμένοι. Αν αυτά σου θυμίζουν κάτι αγαπητέ αναγνώστη, καλά κάνουν και σου θυμίζουν.

Κατά τη γνώμη του γράφοντος, το ριζοσπαστικό Ισλάμ στο δυτικό κόσμο του 21ου αιώνα είναι ό,τι κι ο μαρξισμός-λενινισμός του 19ου και 20ου: είναι το ‘σκληρό δέρμα’ του πολιτικού όντος του δυτικού μετα-Μεσαίωνα, το οποίο έφαγε δυο φορές τα μούτρα του αναζητώντας την ‘απελευθέρωση’ και δεν θέλει να ξαναηττηθεί και να ξαναπονέσει. Κι όσο ταχύτερα δούμε μέσα από ένα τέτοιο πρίσμα τα τεκταινόμενα στις φτωχογειτονιές των μεγάλων δυτικών πόλεων τόσο το καλύτερο.

Blunders

Ένα ‘χειρουργικό’ χτύπημα με αυτοκατευθυνόμενους πυραύλους στη δεκαετία του 1990 προκαλούσε δέος γιατί έφερνε τον πόλεμο στην πόρτα του εχθρού. Το σωτήριον έτος 2017 μ.Χ. προκαλεί θυμηδία: ο εχθρός σε καλεί να έρθεις στην πόρτα του αλλά εσύ προτιμάς να χτυπήσεις από απόσταση ασφαλείας.

Ηγέτες όπως ο Σαντάμ Χουσέιν του Ιράκ κι ο Μουαμάρ Καντάφι της Λιβύης, στη δεκαετία του 1990 υποχρεώθηκαν να κάνουν πίσω στα σχέδιά τους για κατασκευή πυρηνικών όπλων προκειμένου να σώσουν το κεφάλι τους. Το σωτήριον έτος 2017 μ.Χ. ο Κιμ Γιόγκ Ουν ξέρει πως για να μην έχει την μοίρα των προαναφερομένων θα πρέπει να παίξει το chicken game έως τέλους. Και σήμερα, βλέποντας πως οι ‘αποφασισμένοι να τελειώσουν με αυτόν’ Αμερικανοί έστριψαν την τελευταία στιγμή το τιμόνι χτυπώντας αντί για εκείνον ένα ‘ευκολάκι’, γελάει ικανοποιημένος.

Με πρόσχημα την ‘δημοκρατία’, στη δεκαετία του 1990 οι δυτικοί πάτησαν το πόδι τους στον αραβικό κόσμο για να ‘διορθώσουν’ τις ‘επιπολαιότητες’ της μετα-αποικιοκρατίας. Το σωτήριον έτος 2017 μ.Χ. στην προσευχή της Παρασκευής στα τεμένη των πρωτευουσών του δυτικού κόσμου το θέμα συζήτησης θα είναι το διάγγελμα Trump το οποίο δεν ήταν ομιλία ενός εκλεγμένου προέδρου μα παραλήρημα ενός σταυροφόρου με ‘θεϊκή εντολή’.

Το 1945 τελείωσε το μεγαλύτερο έως σήμερα μακελειό στον πλανήτη, το οποίο ξεκίνησε το 1914 από μια γκάφα: από τη λάθος στροφή ενός οδηγού σε μια διασταύρωση του Σεράγεβο. Οι γκάφες μεταμορφώνουν τον κόσμο που ζούμε. Κι αυτή τους τη δύναμη την αντλούν από την δική μας υπεροψία πως τάχα ‘έχουμε λάβει τα μέτρα μας’. Κι όπως κάποιος οδηγός στο Σεράγεβο του 1914 ήταν σίγουρος πως γνώριζε τη διαδρομή από το δημαρχείο στο νοσοκομείο, έτσι κάποιος χθες ήταν σίγουρος πως βρισκόμαστε ακόμη στη δεκαετία του 1990.

Ο ιστορικός του μέλλοντος, μελετώντας την Αμερική του Donald (Trump) και του Mickey (Pence), θα αναζητήσει τον ‘Goofy’ της 6ης Απριλίου του σωτήριου έτους 2017 μ.Χ. για να συζητήσει μαζί του για τα γεγονότα εκείνης της ημέρας. Και πιθανολογώ πως μια από τις πρώτες ερωτήσεις θα αφορά στο ημερολόγιο που είχε κρεμασμένο στον τοίχο του.

Only the brave

Μια σκέψη.

Δυο φορές φέτος, σε δυο χώρες του σκληρού πυρήνα της ‘νέας τάξης’ (Βρετανία, ΗΠΑ), κοινωνικά στρώματα που χτυπήθηκαν αλύπητα από την οικονομία-καζίνο των τελευταίων τριάντα ετών και είτε ήταν αποκλεισμένα από τα κέντρα αποφάσεων των δυτικών δημοκρατιών είτε αδιαφορούσαν για τα τεκταινόμενα στην κεντρική πολιτική σκηνή, πηγαίνουν στις κάλπες και ψηφίζουν αντίθετα από τις προσταγές του χρηματοπιστωτικού κατεστημένου*. Με χίλιες δυο στρεβλώσεις στο σκεπτικό πίσω από την επιλογή, με αυταπάτες, με εθνικιστικές/ξενοφοβικές αφετηρίες…αλλά πήγαν στις κάλπες και ψήφισσν αντίθετα με τις ‘προσταγές’.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που έγινε κάτι τέτοιο; Πότε ήταν η τελευταία φορά που η ‘νέα τάξη’ ταρακουνήθηκε τόσο πολύ όχι από κάποια αναστάτωση στις αγορές ή καποιο θερμό επεισόδιο στις εσχατιές του πλανήτη αλλά από ψηφοφορίες σε δημοκρατίες δυτικού τύπου;

Μήπως τελικά το απανταχού της γης ‘προοδευτικό τόξο’ είναι τόσο φοβισμένο απέναντι στο χρηματοπιστωτικό κατεστημένο που προτιμά να μείνουν τα πράγματα ‘ελεγχόμενα δυσάρεστα’, φοβούμενο πως καθετί απρόβλεπτο θα είναι οπωσδήποτε ‘επικίνδυνο’;…

Μια σκέψη έκανα, όπως είπα και στην αρχή.

*το οποίο ήθελε Remain (Βρετανία) και Χίλαρυ (ΗΠΑ), και δεν δίστασε και στις δυο περιπτώσεις να τρομοκρατεί ανοιχτά κι ανερυθρίαστα τους πολίτες περιγράφοντας έναν Αρμαγεδώνα έτσι και ψήφιζαν το αντίθετο…

I’m dreaming of a white Christmas

Η τελευταία εμφαντική αναφορά στο ‘Αμερικανικό Όνειρο’ ήταν από τον Michael – χρόνια πολλά για τον ονομαστική του εορτή, παρεμπιπτόντως – Dukakis στην αποφώνησή του στο τέλος της τηλεμαχίας του με τον μετέπειτα πρόεδρο Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο, το 1988. Δικαίως, μιας κι ο ίδιος ήταν ενσάρκωσή του: μετανάστης δεύτερης γενιάς που έγινε ο μακροβιότερος κυβερνήτης της Πολιτείας της Μασσαχουσέτης (τρεις θητείες, δώδεκα συναπτά έτη) κι έφτασε ένα βήμα πριν το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα των ΗΠΑ. Και, φυσικά, ο Michael Dukakis είναι λευκός άνδρας: το ‘Αμερικανικό Όνειρο’ δεν ήταν ποτέ διαφυλετικό ή διαφυλικό, είχε και χρώμα (λευκό) και φύλο (αρσενικό).