Τα τελευταία τριάντα χρόνια η συλλογικότητα δεινοπάθησε, λοιδορούμενη και συκοφαντούμενη από αυτόκλητους ‘προφήτες’ της νέας εποχής. Παρουσιάστηκαν η αλληλεγγύη, η έγνοια για τον άγνωστο άλλον και η κοινή δράση ως passé, και αποθεώθηκε η ‘αυτοβελτίωση’, ο ναρκισσισμός, τα ‘θέλω’ μας που μπροστά τους θα πρέπει όλοι οι άλλοι να βγάλουν το σκασμό και να μη σταθούν εμπόδιο.
Προεξάρχοντες σε αυτή την άθλια διαβολή οι ιδεολογικοί και πολιτικοί δάσκαλοι των σημερινών ηγεσιών απανταχού της γης. Κι η σπορά τους έπιασε, και τώρα θερίζουν τη σοδιά της: κοινωνίες παρτάκηδων ημιμαθών, που έγραψαν και γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις εκκλήσεις για ‘ατομική ευθύνη’ – μιας κι η δεύτερη λέξη τους είναι είτε άγνωστη είτε άβολη.
Ο παλιός κόσμος μας δεν θα επιστρέψει ποτέ, κι ο νέος θα κάνει κάποια χρόνια να σηκωθεί στα δυο του πόδια. Έως τότε θα μπουσουλάει, θα πέφτει, θα φοβάται, και θα κλαψουρίζει μπροστά στο (ακόμη) άγνωστο και, στα μάτια του, θεόρατο.
Να ζητήσουμε στη συλλογικότητα μια μεγάλη συγγνώμη που την αφήσαμε ανυπεράσπιστη στις ορέξεις των θηρίων. Να την φροντίσουμε, να της δώσουμε τροφή, στέγη και στοργή. Και να μην την αφήσουμε ποτέ πια μόνη.
A Nasty Bug 