Johnny, be good!

Αν όντως ο κ.Τσίπρας ανέθεσε στον κ.Βαρουφάκη να επεξεργαστεί ένα σχέδιο μετάβασης σε εθνικό νόμισμα για την περίπτωση εξόδου από την Ευρωζώνη έκανε πολύ καλά. Πολλούς μήνες πριν αναρριχηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ήταν ήδη κοινό μυστικό πως σχεδόν όλες οι χώρες της Ευρωζώνης, όπως επίσης και οι ισχυρότερες οικονομίες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, επεξεργάζονταν σχέδια αντιμετώπισης ενός Grexit. Θα ήταν λοιπόν αδιανόητα ανεύθυνο κι επιπόλαιο ο άμεσα ενδιαφερόμενος να σφυρίζει αδιάφορα και να εφησυχάζει απέναντι στο ενδεχόμενο μιας βίαιης αποχώρησης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Ο κ.Τσίπρας λοιπόν έκανε ό,τι όφειλε να κάνει ένας υπεύθυνος πρωθυπουργός.

Scapegoats…

Θεωρούσα από παλιά τον Γιάνη υπερτιμημένο. Κι όταν έγινε ΥΠΟΙΚ, εξέφρασα την άποψη πως είναι ακατάλληλος για αυτή τη θέση. Η διαδρομή του απλά επιβεβαίωσε τα παραπάνω. Αυτά για τον Γιάνη.

Ο Γιάνης όμως απέκτησε προβολή με τη βοήθεια κάποιων. Και το χαρτοφυλάκιο δεν το πήρε μόνος του – “είδε φως και μπήκε” – μα κάποιος του το ανέθεσε. Κι όσο ο Γιάνης έφερνε ενθουσιασμό, “ανάσες αξιοπρέπειας”, νούμερα στις δημοσκοπήσεις και, κυρίως, τραβούσε τα φώτα της δημοσιότητας μακριά από την “παιδική χαρά” στο εσωτερικό της χώρας, ήταν “ο Γιανης μας”. Και τώρα που το πάρτυ τελείωσε ο Γιάνης έγινε “βαρίδι”, κι εκείνος που τον όρισε υπουργό δεν έχει τα στοιχειώδη guts να τον διώξει αλλά, αντ’αυτού, τον “υποβαθμίζει” περιμένοντας να φύγει μόνος του.

It is not a blind date!…

Trust everybody, but cut the cards

Ο όρος πίστωση (credit) προέρχεται από το Λατινικό ρήμα credere που σημαίνει εμπιστεύομαι. Ήδη από τη “βάφτισή” της λοιπόν η οικονομική λειτουργία, που ξεκινά όταν κάποιο κεφάλαιο φεύγει από τα χέρια κάποιου (πιστωτής) που το έχει και δεν το χρειάζεται τώρα ⁽¹⁾ για να καταλήξει στα χέρια κάποιου (οφειλέτης) ο οποίος το χρειάζεται τώρα⁽²⁾ αλλά δεν το έχει κι ολοκληρώνεται όταν το κεφάλαιο επιστρέφει ξανά στο πατρικό του, δείχνει πως η ουσία της βρίσκεται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη πως θα τηρηθούν τα συμφωνημένα. Η “ενηλικίωσή” της ήρθε την εποχή της μετάβασης στη βιομηχανική εποχή, όταν η οικονομία έντασης κεφαλαίου  απαιτούσε να βγει το χρυσάφι από τα σεντούκια και να επενδυθεί στην παραγωγή. Οι δυτικές κοινωνίες λοιπόν διανύουν πια τον πέμπτο αιώνα παρουσίας των όρων “πιστωτής”, “οφειλέτης” και “δάνειο”, με την σύγχρονή τους μορφή, στην καθημερινή τους κουλτούρα.

Προκειμένου να μεγιστοποιηθεί το κεφάλαιο που δυνητικά θα συμμετείχε στην πιστωτική λειτουργία ελαχιστοποιήθηκαν οι προϋποθέσεις που χρειάζεται να πληρούν πιστωτής κι οφειλέτης to the bare minimum: δεν απαιτούνται υψηλά ιδανικά, κοινωνικές ευαισθησίες, άμεμπτος ηθική ή αισθήματα αγάπης προς τον πλησίον μα – απλά – να τηρηθεί μια συμφωνία. Η μετάβαση στη βιομηχανική εποχή στηρίχθηκε (και) στις πιστώσεις που απατεώνες, δολοφόνοι ή κύναιδοι προσέφεραν σε απατεώνες, δολοφόνους και κύναιδους αφού προηγουμένως συμφώνησαν μεταξύ τους πως δεν θα εξασκήσουν τις προσφιλείς τους ασχολίες ο ένας εναντίον του άλλου – τουλάχιστον, για όσον καιρό “τρέχει” το δάνειο…