Μια σκέψη.
Δυο φορές φέτος, σε δυο χώρες του σκληρού πυρήνα της ‘νέας τάξης’ (Βρετανία, ΗΠΑ), κοινωνικά στρώματα που χτυπήθηκαν αλύπητα από την οικονομία-καζίνο των τελευταίων τριάντα ετών και είτε ήταν αποκλεισμένα από τα κέντρα αποφάσεων των δυτικών δημοκρατιών είτε αδιαφορούσαν για τα τεκταινόμενα στην κεντρική πολιτική σκηνή, πηγαίνουν στις κάλπες και ψηφίζουν αντίθετα από τις προσταγές του χρηματοπιστωτικού κατεστημένου*. Με χίλιες δυο στρεβλώσεις στο σκεπτικό πίσω από την επιλογή, με αυταπάτες, με εθνικιστικές/ξενοφοβικές αφετηρίες…αλλά πήγαν στις κάλπες και ψήφισσν αντίθετα με τις ‘προσταγές’.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που έγινε κάτι τέτοιο; Πότε ήταν η τελευταία φορά που η ‘νέα τάξη’ ταρακουνήθηκε τόσο πολύ όχι από κάποια αναστάτωση στις αγορές ή καποιο θερμό επεισόδιο στις εσχατιές του πλανήτη αλλά από ψηφοφορίες σε δημοκρατίες δυτικού τύπου;
Μήπως τελικά το απανταχού της γης ‘προοδευτικό τόξο’ είναι τόσο φοβισμένο απέναντι στο χρηματοπιστωτικό κατεστημένο που προτιμά να μείνουν τα πράγματα ‘ελεγχόμενα δυσάρεστα’, φοβούμενο πως καθετί απρόβλεπτο θα είναι οπωσδήποτε ‘επικίνδυνο’;…
Μια σκέψη έκανα, όπως είπα και στην αρχή.
*το οποίο ήθελε Remain (Βρετανία) και Χίλαρυ (ΗΠΑ), και δεν δίστασε και στις δυο περιπτώσεις να τρομοκρατεί ανοιχτά κι ανερυθρίαστα τους πολίτες περιγράφοντας έναν Αρμαγεδώνα έτσι και ψήφιζαν το αντίθετο…
A Nasty Bug 