Εαρινή ισημερία

Μεταξύ 16ης και 28ης Οκτωβρίου 1962 η ανθρωπότητα κρατούσε την ανάσα της κι έσφιγγε στην αγκαλιά της τα παιδιά της παρακολουθώντας τις ηγεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ένωσης να ενημερώνονται για την πορεία ενός σοβιετικού πλοίου στα Κουβανέζικα νερά, έχοντας ακουμπήσει στο τραπέζι τους φακέλους με τους κωδικούς εκτόξευσης…

Πενήντα τέσσερα χρόνια μετά, από αυτήν εδώ τη φωτογραφία λείπουν πολλοί…

Λείπουν όσοι ένθεν κακείθεν δίστασαν να ανοίξουν το φάκελο ή σταμάτησαν το χέρι που πήγαινε να τον ανοίξει. Λείπουν οι εκατοντάδες χιλιάδες Ευρωπαίοι που σταματούσαν τα τραίνα τα φορτωμένα με τους Pershing. Λείπουν οι εκατοντάδες χιλιάδες Βερολινέζοι που γκρέμισαν το Τείχος εκείνο το βράδυ του Νοεμβρίου. Λείπουν οι Κουβανοί στρατιώτες που σταμάτησαν τη CIA στον Κόλπο των Χοίρων δίνοντας έτσι το λόγο στους πολιτικούς κι όχι τις μυστικές υπηρεσίες. Λείπει ο Στανισλάβ Πετρόφ.

 
Λείπουν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Μάλκολμ Χ, ο Νέλσον Μαντέλα. Οι νεκροί της Βουδαπέστης και της Πράγας. Ο Χο Τσι Μινχ κι ο Γκιαπ. Ο Τσέ κι ο Αλλιέντε. Οι νεκροί της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Οι νεκροί της Ιντιφάντα κι όσοι χάθηκαν προσπαθώντας να περάσουν στην άλλη πλευρά του βερολινέζικου Τείχους. Ο Άλντο Μόρο, ο Γέρζι Ποπιελούσκο, ο Μπόμπυ Σαντς, ο Κώστας Γεωργάκης, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ο Σωτήρης Πέτρουλας, ο Κιμ Φίλμπυ, ο Βίλυ Μπραντ.

 
Για πενήντα τέσσερα χρόνια η νοήμων ανθρωπότητα στήθηκε μπροστά στο κουμπί έναρξης του Αρμαγεδδώνα εμποδίζοντας  στρατιωτικούς και μυδατικές υπηρεσίες να αποφασίσουν για την τύχη των παιδιών αυτού του πλανήτη με την ‘ευφυϊα’ του νωτιαίου μυελού τους. Και τα κατάφερε.

 
Ας μπουν λοιπόν όλοι αυτοί στη φωτογραφία…Ναι, τώρα μαζευτήκαμε όλοι. Χαμογελάστε! (…επιτέλους!…)